گفتگوهای کوتاه سینماپرس با علی شهریاری پور، ابوالفضل صفاری، سیروس حصاری، مهدی فرد قادری، محسن استادعلی، حسین صافی، کمیل سوهانی، نیما عباس پور، فرهاد عظیما و بهروز خندان دل را می توانید  در ذیل بخوانید.

محسن استادعلی: امیدوارم نمایش واقعی زندگی مردمی که در این جامعه حضور دارند و در کنار هم زندگی می کنند سیاه نمایی تلقی نشود و از حضور یک مستندساز در کنش و واکنش های اجتماعی و در بزنگاه های اجتماعی که در هر جامعه ای امکان دارد رخ دهد فعالیت سیاسی برداشت نگردد . من امیدوارم که این مسأله و انتظار مهم در سینمای مستند ایران نه تنها در سال ۱۳۹۴ بلکه در همه سالها محقق شود. ​

سیروس حصاری: احترام مستند و مستندساز در ایران نزول پیدا کرده است و ما شاهد ساخته شدن مستندهایی ضعیف با بودجه های بسیار بالا هستیم. مستند پایه فرهنگ هر کشور است، اگر در دنیا تخت جمشید، حافظ و مولانا را می شناسند این شناخت توسط سینمای مستند انتقال پیدا کرده است. مستندسازهای ایران سربازان خاموشی هستند که کسی آن ها را نمی شناسد. با مستند می توان وجهه ایران و ایرانی را در جهان بسیار بالا برد و من امیدوارم مسئولان با توجه به این مسأله از این امر غافل نمانند. متأسفانه اعتبار بخشیدن به سینمای مستند در کشور ما در حد ظاهر باقی مانده است و مسئولان اهمیت چندانی به مستند نمی دهند. امیدوارم حمایت از سینمای مستند در سال جدید بیشتر صورت گیرد تا مستندسازان به جای مشغول شدن در کارهای دیگر به فعالیت اصلی خود اشتغال یابند.

بهروز خندان دل: پیشنهاد و درخواستی از مدیران سینما دارم. در فروردین ماه طرحی کلی برای ارتقاء کیفیت انیمیشن در حوزه کاری خود بپرورانند. این طرح می تواند در زمینه های آموزش، تولید، نمایش، مشارکت فرهنگی، بازاریابی و غیره باشد. در اردیبهشت ماه اهداف جزئی طرح خود را به نگارش درآورند. فراموش نکنند ما در ایرانی زندگی می کنیم که کودکان آن لایق یادگیری خوبی ها و ایجاد نگرش های عاطفی منحصر به فرد در شخصیت خود هستند. از نظر من هر کس به اندازه خود مسئول است. در خرداد ماه جایگاه مواد، ابزار و آدم های پیرامون خود را در برنامه ریزی مشخص کنند و اگر نیاز به تدارکات مالی غیر از بودجه  های موجود دارد، مسئول اصلی تهیه آن خودشان باشند. در ماه های بعد به ترتیب می توانند برنامه را شروع کنند، ارزیابی و تجدید نظر انجام شود و برنامه با حداکثر توان پیش برده شود.

کمیل سوهانی: امسال در جشنواره فیلم فجر اتفاقات امیدوارکننده ای رخ داد که امیدوارم این روند ادامه داشته باشد و مدیران و مسئولان سینما به سینمای مستند اهمیت دهند و این گونه سینمایی جایگاه واقعی خود را پیدا کند. مستندسازان، امروز امیدی برای نمایش دادن فیلم شان در سینماها ندارند و امیدوارم با ذائقه سازی برای مخاطبان ایرانی و نمایش فیلم ها در سینما مردم به دیدن فیلم های مستند بیایند. انتظار من این است که مستند در تلویزیون بیشتر دیده شود و مسئولان ذائقه مردم را با دیدن مستند به بهترین نحو شکل دهند.

علی شهریاری پور: از مسئولان می خواهم که به بقای سینمای مستند توجه کنند. به معنای اینکه برای ساخت فیلم های مستند سرمایه گذاری کنند و تولیدات را افزایش دهند. اگر تولیدات بالا بروند قاعدتاً نمایش فیلم ها نیز حائز اهمیت می شود و فیلم ها دیده می شوند. سینمای مستند هنوز جایگاه ویژه خود را کسب نکرده و مخاطب خود را در جامعه به آن شکلی که لازم است ندارد. مسئولان باید به رونق سینمای مستند و نمایش فیلم ها نیز توجه کنند.

حسین صافی: انیمیشن به عنوان یک هنر صنعت در حال حاضر چشم انتظار حمایت مسئولان است. بخش دولتی باید از انیمیشن که کارآفرینی را برای جوانان ما به همراه دارد حمایت کند. این چشم انتظاری می تواند از سوی ما وجود داشته باشد و در صورت عمل به این خواسته نتیجه های بسیار خوبی را می توان در آن شاهد بود اما متأسفانه هنر صنعت انیمیشن از استقلال فاصله دارد و من امیدوارم پس از حمایت های الزامی مسئولان، ما شاهد مستقل شدن هنر انیمیشن باشیم. متأسفانه چند سالی است که ساخت انیمیشن رها شده و چرخ اقتصادی و فرهنگی انیمیشن از بین رفته است. مسئولان باید برای رونق بخشیدن به این چرخه وارد عمل شوند. انیمیشن سازان جوان ما دارای پتانسیل بالایی برای فعالیت هستند و اگر این انرژی توسط مدیران ساماندهی شود مطمئناً شاهد اتفاقات بسیار خوبی خواهیم بود.

ابوالفضل صفاری: به نظر من شرایط نمایش فیلم های مستند تنها در تلویزیون فراهم است. زمانی تلویزیون مستندهای بسیاری می ساخت اما در حال حاضر تلویزیون مستندسازی را رها کرده است. از نظر من نمایش فیلم های مستند در یک رسانه باید صورت بگیرد و مستندسازان و مسئولان با دوری از سیاست سعی کنند جامعه فارسی زبان ایرانی را به جهانیان به بهترین شکل معرفی کنند. ما برای مستندسازی سوژه های بسیاری داریم که دنیا آن را نمی شناسد و غفلت ما باعث شده تا بزرگانی چون ابوعلی سینا و مولانا با ادعای کشورهای دیگر به نفع خودشان مصادره شوند. این اتفاق بسیار تلخ است و ما باید برای جلوگیری از آن با ابزار سینمای مستند دست به کار شویم.

نیما عباس پور: تولید فیلم کوتاه نیازمند حمایت است. مهمترین خواسته ای که فیلمسازان فیلم کوتاه از مسئولان می توانند داشته باشند همین مسأله است. پیش از این برای اکران فیلم های کوتاه بحث های بسیاری وجود داشت که خوشبختانه با اکران گروه هنر و تجربی این مشکل تا حدی رفع شد و امیدواریم که این اکران در سطح جامعه جایگاه خود را پیدا کند و مخاطبان بسیاری را به خود معطوف سازد. همچنان حمایت از فیلم کوتاه توسط مراکز مختلف دولتی بزرگترین خواسته فیلمسازان فیلم کوتاه است چرا که فیلمسازان نیازمند بودجه مناسب برای ساخت فیلم هستند.

فرهاد عظیما: معضلی که در حیطه انیمیشن وجود دارد این است که این گونه سینمایی جدی گرفته نمی شود، در کشورهایی مثل ژاپن درآمدشان از صنعت انیمیشن نسبت به صنعت نفت ایران بیشتر است. ما برای رسیدن به این جایگاه نیازمند فیلمنامه های خوب هستیم. برای من جای تعجب دارد که با نیروی انسانی بیشتر و فرهنگی غنی تر چگونه انیمیشن ما هنوز تبدیل به صنعت نشده است؟ قبل از هر چیز مسئولان باید برای صنعتی شدن انیمیشن تلاش کنند. انیمیشن سازهای ایران ثابت کرده اند که برای بالا بردن سطح کیفی آثار قابلیت های بسیاری دارند به گونه ای که سینمای انیمیشن ایران قابل رقابت با سینمای غرب است اما صنعتی نشدن این هنر، آن را در کشورمان دچار تزلزل کرده است. وضعیت معیشتی هنرمندان را باید سامان بخشید و از دوری هنرمندان از این حیطه جلوگیری کرد، اگر مسئولان نگاه خود را به سینمای انیمیشن و مقوله های فرهنگی برای جلوگیری از تهاجمات فرهنگی معطوف سازند اتفاقات بسیار خوبی رخ خواهد داد.

مهدی فرد قادری: مهمترین خواسته ای که از مسئولان در سال آینده دارم حمایت از تولید فیلم کوتاه است. بودجه ای که برای یک فیلم کوتاه در نظر گرفته می شود بهتر است بودجه ساخت یک فیلم حرفه ای باشد. فیلم کوتاه می تواند به یک حرفه تبدیل شود و این حرفه به حمایت های بسیاری نیاز دارد. به نظر من حداقل هایی برای تولید فیلم کوتاه در نظر گرفته شود. انتظار دیگر من این است که امکان نمایش فیلم های کوتاه فراهم شود. به نظر من اگر قرار است فیلم کوتاه پخش شود بهتر است این فیلم ها از صاحبانش خریداری شوند و به فیلم های کوتاه به چشم یک محصول نگاه شود. اگر این اتفاق رخ دهد خیلی از فیلم های کوتاه می توانند از فیلم های سینمایی نیز فروش بیشتری داشته باشند. لازم است مسئولان به فیلمسازان اعتماد کنند و باید ها و نبایدها را کمی گسترده تر کنند چرا که فیلم کوتاه می تواند نگاهی آسیب شناسانه به اتفاقات اجتماعی و فرهنگی داشته باشد.